Tussen al het recenseren van nieuwe boeken door, wordt het tijd dat een ouder boek aan het licht wordt gebracht. Daarom beginnen we met een klassieker van niemand minder dan Jan Wolkers. Misschien heb je er al eens van gehoord in de hallen van je oude middelbare school. Gefluister, ‘’heb jij dat boek al gelezen?’’. Ik besloot: het wordt tijd om dit boek te lezen.
Voordat we gaan beginnen moet ik toch echt eerst een opmerking maken over het boek. Ik vind het niet bepaald geschikt voor kinderen, laat dat duidelijk zijn. Ook als je nog niet zo bekend bent met de schrijfstijl van Jan Wolkers, bereid je dan een beetje voor op een behoorlijk uitgesproken en direct geschreven boek. Niks om bang voor te zijn: maar voor mijn mening lees je nog even door.
Samenvatting
Het boek begint met de zin:
“Ik was aardig in de rotzooi terechtgekomen nadat ze bij me weggegaan was.” (p. 1)
En dat kun je wel zeggen over de hoofdpersoon. De ik-figuur (zijn naam weten we niet), werkt niet meer en spreekt over alle vrouwen met wie hij heeft gevreeën, gedetailleerd en met lust, of afkeer, alles om maar niet aan die ene vrouw te denken. Na een bepaald moment heeft hij er genoeg van, dat keerpunt komt op pagina 60, waar hij zegt:
“Ik hield er mee op. Ik had er geen zin meer in. Ik begon al te kotsen als ik een rok zag. Eerst dacht ik dat ik impotent geworden was van een meid met zoveel haar op haar borsten dat het was of je met je kop tussen twee kokosnoten lag. Maar dat was het niet. Ik kon het gewoon niet vinden. Haar niet. Olga.” (p. 60)
Hij komt erachter dat hij de leegte (hoe cliché het ook is) niet kan vullen met andere vrouwen. Hij begint meer over Olga te vertellen, de vele flashbacks gaan over haar jeugd, haar afkeer voor poppen, haar familie: hoe hij Olga’s vader erg mag, en hoe hij Olga’s moeder een heks vindt. Dat hij dat vindt blijkt ook maar weer door de titel van een hoofdstuk: ‘De heksencentrale‘, oftewel, het ouderlijk huis. Olga daarentegen is de liefde van zijn leven, hij houdt van haar. Zo zegt een vriend over de relatie van hem met Olga:
“Jullie leefden beestachtig gelukkig, en daar is gewoon een eind aan gekomen.” (p. 108)
Ze leefden beestachtig gelukkig, maar dan flirt Olga tijdens een diner met een zakenman die haar familie kent. De ik-figuur wordt woedend, slaat haar, en zo komt de relatie tot een eind. Met als gevolg dat hij aan haar blijft denken, en de leegte vult met die vele vrouwen. Zij verandert echter, reist over de wereld met een nieuwe liefde. Ze zien elkaar nog wel eens, praten wat en halen herinneringen op die zij heeft verdrongen. Zo lijkt het tenminste: er wordt een hersentumor ontdekt van Olga, die ze niet helemaal kunnen verwijderen. De ik-figuur zoekt haar op in het ziekenhuis, bijna elke dag, en neemt Turks Fruit mee, omdat dat het enige is wat ze nog durft te eten. Uiteindelijk sterft ze, en wordt ze gecremeerd met de pruik die hij voor haar had gekocht. Met het rode haar waar hij zo van gehouden had. ‘’Dat ze het zelf zo gewild had’’.
Eindoordeel
Nee, op Turks Fruit heb ik weinig op te merken: het is wennen. Ik vind het niet altijd fijn dat sommige uitspraken zo ontzettend grof zijn en die ”erotische” uitspattingen vind ik ook niet altijd erotisch te noemen, maar eerder ‘viezig’. Maar het maakt het boek wel. Het boek neemt namelijk geen blad voor de mond, of dat nu op het vlak van liefde, seks, loslaten of verdriet is. Op verschillende vlakken zoomt Jan Wolkers in op liefde en bederf. Zoals het houden van allemaal dieren, die Olga zo leuk vindt, die uiteindelijk sterven op sombere manieren. Het is de directe schrijfwijze waardoor Turks Fruit zo bijzonder is. Hoe seks zo taboeloos wordt beschreven, zodat je er zelf bijna zenuwachtig van wordt. Hoe de hoofdpersoon zo eerlijk van iemand kan houden, en hoe iemand missen je helemaal gek kan maken. Dat maakt het bijzonder.
Ben je ook net zo nieuwsgierig geworden naar het boek als ik was? Of lijkt het boek je leuk na het lezen van deze recensie? Laat het me weten door hieronder een reactie achter te laten!
Liefs,
Vera
