Het eerste boek van P.F. Thomése dat ik heb gelezen, en ik vond het: prachtig. Het boek, waarin Thomése echt emotie opzoekt, op een bijna lyrische manier houdt je in je greep. Maar er zit altijd wel een passage in een boek dat je echt bij blijft. Mijn favoriete passage, zie je hier.
P.F. Thomése heeft met ‘De onderwaterzwemmer’ een prachtig verhaal geschreven. Je kon erom lachen, huilen; je wordt gezogen in het verhaal. Zelf vind ik het gewoon erg knap geschreven. Als je twijfelt over dit boek, kan deze passage je misschien een goede indruk geven (om het wél te lezen). Hierbij de passage waarin ‘De onderwaterzwemmer’ wordt genoemd.
.
”Zich herinneren betekende altijd: zich verwijderen. Al die dagen, al die jaren is zijn vader almaar verder achteropgeraakt. Elke terugkeer vergrootte de afstand. Totdat de herhalingen van de onachterhaalbaar voortstromende rivier van de tijd hem hebben uitgewist. Maar ook is hij al die tijd bang voor hem geweest, voor de dode die hij langzamerhand geworden is, de vloeibare watergeest, de onderwaterzwemmer. En nu, hier, in dit verzonnen land zonder plaatsnamen, verder weg dan ooit, is hij er weer – in heel zijn afwezigheid. Hij mist hem alsof het hier, op deze rivier is gebeurd. Alsof hij zich maar hoeft onder te dompelen om hem te vinden. Hier, waar hij voelt dat hij het begrijpt. Niet het overweldigende van het verlies, maar de futiliteit ervan. Je kijkt, je kijkt nog een keer, en er is niets. Nooit geweest ook. De nacht valt en als het ochtend wordt, heeft het nooit bestaan. Flikkering van zonlicht op het water.”
P. 96
Benieuwd naar dit boek? Je kan ‘m hier vinden:
roman
€16,-
Op voorraad. Voor 14:00 uur besteld, morgen in huis
Liefs,
Vera
